आपल्याला वाटतं...
निबर झालोत आपण...
काळाच्या पायऱ्या चढताना...
बरंही वाटत असतं
आतून कुठेतरी...
सुस्कारा
सोडतो
आता जरा निगुतीनं
जगता येईल म्हणून...
ओठांच्या कोपऱ्यातून
हसून घेतो आपण..
समजूतदार... मच्युअर्ड हसू...
कुठे माहित असतं तेव्हा...
पुढच्या वळणदार पायरीवर...
वात पाहत असतो....हळवेपणा...
डोळ्यांत सारं जगणं भरून...
ढकलून देतं ते आपल्याला
मग
आपण पुन्हा पहिल्या पायरीवर...
भोई बनून...
स्वत:च स्वत:चे .....
....चैताली.
No comments:
Post a Comment