काही पुरातन भग्न अवशेष...
वस्तीला असतात...
वाहत असतात ते आपल्यात..
कळसावरील झेंड्यासारखे....
संन्यस्त रंग घेऊन...
वाटतं
सुटलोय आपण...
पण कुठूनतरी येऊन
गाठतात हे चिरदु:खं
आणि मिसळतात पेशींमध्ये.....
बऱ्याचदा
आपलीही नसतात
कदाचित परस्थ...त्रयस्थ ...
तीच उजळवतात...
आपल्याल आतून...
आणि देतात सोनेरी रज:कण..
आपल्या नस्तित्वाला....
.....चैताली.
No comments:
Post a Comment