वेडा फकिर....

बेचैनीची झुंबरं...

डोक्यावर घेवून फिरताना....

भर दुपारी डोक्यात घुसलेला सूर्य...

मरणाची नशा देतो....

फर्र फर्र कानात घुसलेली हवा...

काळजाला चेतती ठेवते..

ही आतली झुंबरं....

तर जास्तच लख-लख...प्रशस्त...

वाटतं...

सगळ्यांमध्ये बसलेलं असताना...

प्रकाश भस्सकन डोळ्यांतून सांडतो की काय...

"लक्ष कुठेय तुझं..???"

कोणीतरी विचारतं...

सारां चित्तं एकटवून...

ओळखीचं हासते मी...

त्यांना साहवेल इतपतच...!

त्यांना काय माहित...

कुठे-कुठे फिरत असते मी..

कळस पायथे पालथे घालत...

धुकं फूंकत...रस्ते मिरवत..

मला नसते कसली शुद्ध....

ना कसली फ़िकिर...

.

आत असतो एक...

वेडा फकिर....

वेडा फकिर....!!

       .....चैताली.