चांदणधूळ

युगोनयूगे...
पिंपळाच्या पानावर...
अलगद सांजतारा ठेवून....
जाळीदार प्रकाश अंगावर लेऊन...
आकाशाशी  बोलणारी मी...

स्वत:च्या प्रकाशात मूरलेले (नूरलेले..??)सूर्य...
चांदण्यांच्या पूरात
वाहणाऱ्या चंद्राच्या सावल्या...
कित्येक रातींचा...
पिच्छा पुरवणारे धूमकेतु...
निळाईचा पसाभर वसा घेतलेले
अनाकार मेघ....

सारं सारं... अगदी जसंच्या तसं...

हे सगळं निरस्थपणे...
पाहणारं दुरस्थ आकाश  ...
अन्‌ ते माझ्याशीही बोलेल...
म्हणून...
चांदणधूळ जपणारी...
मंत्रस्थ मी...!


               ---चैताली.

पाऊल खूणा...

डोंगर माथा...
मंदिर गाथा...
किती चालावे..???

पाऊल खूणा...
प्रकाशा विणा...
कसे शोधावे..??

आहेस आत...
असे खोलात...
किती शिरावे..??

प्रकाश रेषा..
धुसर अशा...
किती दिपावे..??

संपले सारे [!!]...
अशी मिटले...
[अन तू] पुन्हा दिसावे..??



---चैताली.

पावसाने पण किती
लावून धराव्या गोष्टी....
भिजलं तुझं शहर फक्त ....
पण माझी ...
वाहून गेली वस्ती...!!

          ---- चैताली.

एवढं कराल का....???

   सकाळी दहा-अकरा वाजता दाराची बेल वाजली.... "आता कोण..?" पोराला काखेत मारून दार उघडलं... बघते तर समोर दोन पोलिस,बहुरुपी आहेत हे तर मी लगेच ओळखलं... पण तो मात्र लगेच.."घाबरू नका ताई..!" गालातल्या गालात हासत मी त्याला पन्नास रुपये दिले...वहीत नाव लिहिलं...

       मान वर केली तर शेजारीण माझ्याकडे अतिप्रेमाने बघत होती..."इस प्यार से मेरी तरफ ना देखो....प्यार हो जायेगा.." मी लगेच गुणगूणले तर... अंगावरच काय ती यायची बाकी रहात म्हणाली.."क्यों दिया पैसा... तू देगी तो हमकोभी देना पडता है... ऐसे लोगोंको तूनेही सर पे चढाके रखा हैन...!" ई.ई..... आणि खाडकन दार बंद केलं माझ्या नाकावर..{चष्मा वाचला..!}

       नेहमीप्रमाणे तेव्हा काहीही न बोलता मी घरात आले.. ( मराठी माणूस आणि परप्रांतीय...! )  पोराला एक ’प्रेमळ’ फटका घालून "बोंबलू नकोस" म्हणाले.. पण डोक्यात विचार सुरूच होते... काय बिघडलं मी जर पैसे मागायला येणाऱ्या लोकांना कधी पैसे दिले तर... नेहमी देते असे नाही गरजू असेल तर देतेच.. मी देण्याचे काम केलंय.. तो खोटं बोलो अगर खरं..!

       तीच गोष्ट विक्रेत्यांची.. येतात विकायला काही-बाही.. मला त्यांच्या तोंडावर दार बंद करताच येत नाही... मी विकत तर काही घेणार नसतेच.. पण ते मी त्यांना त्यांचं ऐकून घेवून हसून सांगते.. तेही हसत "धन्यवाद ठिक आहे" म्हणून जातात...

       उगाच त्यांच्यावर ओरडून काय साध्य झालं असतं...?? माझाही मूड खराबच ना... त्यापेक्षा माणुसकी म्हणून हसावं.. वेळ नसेल तेव्हा फक्त तसं निदान नीट सांगावं...

       तेच आपल्याला फोन करून म्युचुअल फंड, पॉलिसी विकणाऱ्या मुला-मुलींना आपण नीट मला सध्या काहीही नकोय म्हणू शकतो ना... मान्य आहे ही लोकं फार त्रास देतात...पण आपण त्याजागी असतो तर.. एखादी गरीब पण चांगल्या घरातली मुलगी पोटापाण्यासाठी हे काम करत असेल आणि कदाचित दिवसातून सारख्या शिव्या ऐकून घरी जाऊन रडतही असेल पण तिच्याकडेही पर्याय नसेल ना...!

        बस्स... एवढंच समजून घ्या असं माझं म्हणणं आहे... सगळ्यांना माणूस म्हणून आदर द्या....! एवढं कराल का....???

                          

पल्याड रहातो पाऊस...

ढगांच्या अल्याड..
माझं गाणं...
पल्याड रहातो पाऊस...

थेंबांच्या वाटेनं..
आल्हाद जाताना..
वळून नको पाहूस....

हळव्या पखांना...
पाणेरी किनखाप..
नाजुक-साजूक...!

रुजतो पाऊस...
डोळ्यांत माझ्या...
माझ्याशी हितगुज...!

थेंबांची नक्काशी...
बोलते माझ्याशी...
नको ओंजळीत घेऊस...!

ओली अधास...
वाहते मनात..
संपवी माझा पाऊस...
.
.
फक्त माझा पाऊस...!


          ---चैताली.

एक गाणं...पाऊस.. आणि ती...!

एक गाणं...
पावसामध्ये
सूर हरवून भिजलं...
पावसाच्या रेघांमध्ये...
लय शोधू लागलं...!

एक पाऊस...
रस्त्यावरती...
थेंब हरवून बसला...
तिच्या केसांमध्ये....
मोती होऊन फसला....!

एक ती...
त्याच्यासोबत...
मनसोक्त हसली...
त्याच्याच कुशीमध्ये ...
मंद-धूंद लाजली...!


      ----चैताली.

हा पाऊसही तुझ्यासारखाच....

हा पाऊसही तुझ्यासारखाच....
अनोळखी....!
उन्हाच्या मागे बेताल ढगांसह....
धावून जाणारा...
छत्रीच्या कडाकडांवरून थबकून....
वाऱ्याला गुंगारा देवून.....
रस्त्यांना सुन्न करणारा...

हा पाऊसही तुझ्यासारखाच...
बेभरवश्याचा...!
येशील...येशील म्हणताना....
दूर गावी कोसळणारा....
एकटी असताना मात्र...
भर दुपारी गाठून....
अंगोपांगी झिरपणारा....

मीही पावसासारखीच....
वेडी-बावळी....!
काजळ-काळ्या डोळ्यांमध्ये...
पाऊस घेवून फिरणारी...
उन्हाची तिरीप पकडून...
माझ्यातच रमून हसणारी...!


           ----चैताली.

"खोल थंडाळल्या आकाशाखाली...."

डोरिस लेसिंग ही २००७ सालच्या नोबेल प्राईजची विजेती कवयित्री.

ह्या कवयित्रीने दोन कविता तेच शब्द वापरून (फक्त क्रम बदलला शब्दांचा)  लिहिल्या आहेत... त्यावेळी मी त्या दोन कवितांचा भावानुवाद केला होता.... बघा आवडतात की नाही...??

आणि हो मला अगदी खर्रया-खुर्ऱ्या प्रतिक्रिया द्या...नुसते वाह..छान नको...

हा एक प्रयत्न आहे स्वैर अनुवादाचा...

2.Cold low in the sky,

Dual language dwarf shrubs, grasses,

We smoke in the fire in a farming died.

Your memory endless vitality vitality, sorrow grief.

You shuttle in a crowded room,
A stranger, too familiar,

Body to just half, and you have to leave.

No loss of time, but the sound of the group

Weaving and cunning traps, trees.

， Oh, suddenly the flash cordial ghosts,

， You Yinghui the time in my sober,

Bushy touch with the absent-minded voice.

I sleep through the use of the hands and you know the tongue,
When he woke up found the dark so strong,

Infiltrated leaves bitter.  

हा दुसरया कवितेचा भावानुवाद....
ह्य कवितेत शब्द तेच आहेत पहिल्या कवितेतले.. फक्त क्रम वेगळा आहे शब्दांचा...
आणि अर्थच बदलतो साऱ्या कवितेचा...मी थरारून गेले अक्षरश: हे लिहिताना...


"खोल थंडाळल्या आकाशाखाली...."

खोल थंडाळल्या आकाशाखाली...
हि गवतझुडूपं...दुसऱ्या जगाची भाषा बोलत आहेत...
बघितलं असेल त्यांनी...
आपलं मरताना धुमसणं...किंवा धुमसून मरणं.....!!!

ह्या कल्लोळ-वस्तीतलं तुझं जाणं-येणं...
त्या चिरपरिचीत.... त्रयस्थासारखं....
विरहशृंखला घेवून येतात....जिवनासक्त....!!!


जावंच लागेल तुला ...माझ्यात अर्धवट घुटमळणाऱ्या राजसा...
मुळीच वेळ दवडू नकोस आता...
ह्या कुटध्वनी रचणाऱ्या वेळूच्या बनात...!!!

माझ्या मनगाभाऱ्यातली उबदार भासणारी भुतावळ...
तुझ्या आणि माझ्या विरू पाहाणाऱ्या आवाजाला
अजुनच फिक्कुटसा आभास देतात...पुसट करून मला.....!!!

मी अजुनही तुझ्या ऒजळीत स्व्पप्नाळते....
तरी तुला माहीत असणारी ती लपलपणारी रात्रजीभ...
अंधारपानांची चळत मांडते.... चढती...
उतरण नसलेली...!!!

----चैताली.

"क्षितिजाच्या रेषा गोठलेल्या असताना..."

डोरिस लेसिंग ही २००७ सालच्या नोबेल प्राईजची विजेती कवयित्री.

ह्या कवयित्रीने दोन कविता तेच शब्द वापरून (फक्त क्रम बदलला शब्दांचा)  लिहिल्या आहेत.. त्यावेळी मी त्या दोन कवितांचा भावानुवाद केला होता.... बघा आवडतात की नाही...??

आणि हो मला अगदी खर्रया-खुर्ऱ्या प्रतिक्रिया द्या...नुसते वाह..छान नको...

हा एक प्रयत्न आहे स्वैर अनुवादाचा...

1. "Under a low cold sky"

Under a low cold sky,

Small talking bushes, grass,

We died together in a fume of leaves.

Your memory nags and grieves.

In crowded rooms you pass,
 

A stranger, too well known,

Half turn, then you are gone.

Time does not slip, but weaves

Sly snares in voices, trees.


Oh intimate, elusive ghost,

You haunt my waking hours

With leaf-haired touch and half-hearted voice.


Through sleep I know your hands, your tongue.

I wake to find the darkness strong

With an acrid sense of leaves. 

"क्षितिजाच्या रेषा गोठलेल्या असताना..."

दुरदूरपर्यंत क्षितिजाच्या रेषा गोठलेल्या असताना...
कुजबुजत्या झाडांमध्ये...... धगधगत्या पानांमध्ये.....
अवगुंठून निजलो होतो....दोघे मर्त्य होऊन...तु आणि मी.....


चेहेऱ्यांच्या...गजबजत्या गावातून....वळून पाहाणारा तु...
देवून गेलास..टचकन्‌ पाणी..तुझी आठवण...रसरसती...
ओळख असलेला..... तरीही चेहरा अनोळखी...

तुझ्या पानगळीचा स्पर्श...आणि अस्फुट-अस्पष्टशी हाक..
जागते मी घेवून तुझीच सावली..तुझीच छाया..ओझरती...
अन्‌ ती निसटती वेळ...तरूगीतांच्या घट्ट्‌ विणीत अडकलेली....

चुंबीते निजस्वप्नांत तुझे हात....तुझे ओठ...
हाती उरते फक्त चर्रचर्र पानगळ...
आणि अंगावर येणारी रात एकटी अंधारी....

रात एकटी अंधारी....!!!

                

                           ----चैताली.

फूलांच्या गावात...!!

फूलांच्या गावात...
पाकळ्या-पाकळ्या...
पानांच्या गल्लीत...
हरखती कळ्या...

फूलांच्या गावात...
वाराही अत्तर...
स्वप्नाळू प्रश्नांना...
सुगंधी उत्तर...

फूलांच्या गावात...
रुसावे न कोणी...
हळूच हसावे...
पाणेरी डोळ्यांनी...

फूलांच्या गावात...
पायांनी न यावं...
वाटांनी नूसत्या...
हृदयानं चालावं...

फूलांच्या गावात....
येता (अ) मानुष....
फूलांच्या ठश्यांनी...
होईल फूलांची...

.....फसवणूक....!


        ---चैताली.

विझवून कातरवेळा...

आटोपून जगण्याची आन्हिकं...

अन्‌ विझवून कातरवेळा...

उभी ऊंबऱ्यावरी ओठंगून(मीरा??)....

मनात बासर,डोळ्यांत सूरांच्या झळा....!!

                         ----चैताली.

उन्हं....!!

आताशा....
सहन होत नाहीत ही पिंजारलेली उन्हं....
त्यात दबक्या पावलांनी....
सावल्यांनीही पसार होणं....

सावरत बसते भर दुपारी मग...
जगण्याच्या रिकाम्या चौकटी...
अन भयाण हसतात त्यातली...
स्वप्नं एकटी-दुकटी....!

वाटतं....
हे सर्व तुला कळावं.....
माझं आत-आत जाणं...
खोल तुझ्यात घुसावं...

नाहीच पोहोचले तर....
अशी उन्हाळताना....
एकदाच जीव गोळा करेन....
डोळ्यांत साठवून तुला....
जगणं उधळून देईन...!!



                ---- चैताली.