आत्मविभोर....

उभी आहे कधीची....
हाती घेवून नक्षत्रांची राख...
मागतंय तेजपीसांची उड्डाणं..
माझ्या अखत्यारीतलं आकाश....

मागताहेत भररातीला अर्घ्य...
तेजोहीन...लोंबकाळणारे सूर्य...
घालत आहेत येरझारे गलीतगात्र चंद्र...
झीजलेल्या काही चांदण्या...
पाहतात वाट....उल्का बनण्याची...
अन लाटा शोधतात...कही विस्थापित समुद्र...
वसाहतींनी रंगलेले डोंगर...
फिरत आहेत रानोमाळ....
रणरणत्या वाळवंटाला....
साहवेना भरकटलं आभाळ...

काय करू ह्या साऱ्यांचं...
नाही सामावत माझ्यात आता....
सूर्याचं अखंड अग्निहोत्र......
नाही झिरपत चंद्राचं उच्चरवातलं..
चांदणस्तोत्र...

सारंच कसं बेअसर...
"मी"नाही आज माझ्याबरोबर.....
उभी निरीच्छ..अचल....अपलक .......

होऊनी आत्मविभोर....!!



----चैताली.

हे ही नेहमीचंच ......

हे ही नेहमीचंच ......
"रागावलीस.....चिडलीस माझ्यावर...??"
तुझं विचारणं.....
"नाही रे....तुझ्यावर कशाला रागावेन..."
असं म्हणत माझं डोळ्यातलं पाणी टिपणं...
हळूच सोडलेला सुस्कारा नकळत मला कळतोच..
दुखावलेली असतानाही हासणं मला जमतंच...
तूझ्यावर रागावून कुठे जाणार...
प्रत्येक वळणावर तूच भेटणार..

पण अश्यावेळी...
तूझ्या प्रेमाच्या वर्षावात भीजताना....
आत कुठेतरी एक कोपरा कोरडाच रहातो...
नंतर माझ्याच अश्रूंनी भिजवण्यासाठी...

पण बघ....जप मला....
इतकाही पाहू नकोस अंत ....
मी होईपर्यंत....कोरडीठक्क...!!



-----चैताली.