.Nitya's Life.

'Where is life?'
She ties her hairs on the top of her head
She blinks her dry eyes in which no kajal

'It must be somewhere near to my heart'
she sees news on the tv channels.
She changes to a music channel putting clothes in the machine mechanically
Every day she says something to herself
When hours, days,months,years keep passing
While feeding her children
She feeds herself on such questions 

While sleeping she says again
'No no .. i never asked for this..
This is just living..
I gotta find life tomorrow' 

Next day (this is her 179th next day )
she reads 'How to' series books
She watches a movie which is full of so called life
She goes to MacD with children
(She posts a pic on Facebook) 

She sees colorful people with same feelingless skin colored masks
She taps her leg on a song of life with a band
She shops some colorful outfits
She tries to hum a happy song

She gives some paise to a bhikari near a bypass who says 'Beti,jeeti raho'
While coming she tries to peep under the masks of some people
She comes home she does her daily chores
And she murmurs something again...
--- chaitali.

.एकटेपण.

ती जरा बिचकत गर्दीमध्ये घुसते
तिचं एकटेपण तिच्याबरोबर ॲटीट्युड जपत

प्रत्येकाबरोबर ज्याचं त्याचं एकटेपण आहे हे बघून
कोलाहलात घुसल्यावर तिला बरंही वाटतं

“Why here? Let’s sit alone na..”
एकटेपण तिच्या डोक्यात त्रासिक कुजबुजतं
ती हातातलं पुस्तक त्याला दाखवत म्हणते
‘Don’t worry, you are not depressive like them.
You have got company”

मग तिचं एकटेपण स्वत:ला वेगळं समजून
प्राऊडली हासत पुस्तकाच्या पानांवर पसरतं

रेड स्लीवलेस एकटेपण
गळ्यातल्या पाणीदार मण्यांइतक्या
मोठमोठ्या डोळ्यांनी त्यांच्याकडे बघत असतं
कोटाच्या खिशातलं त्रिकोणी एकटेपण तसं देखणं
पण गिल्टफुली खाली मान घालून बसून राहतं

हाय हिल्स घालून,टोटबॅग मध्ये बसलेलं
हरवलेल्या मांजराच्या पिलागत केविलवाणं
कानात इअरप्लग्ज घालून यलोशूजवालं एकटेपण
स्वत:ला सोशल साईटवर झुलवत असतं 

भिंतीवर असलेलं कॅनव्हासवरचं कलरफुल एकटेपण
आर्टिस्टकडे पुन्हा जाण्यासाठी अधीर
हावरटपणे सिगरेट ओढताना
भसाभस धूर सोडणारं भकास
फिरत्या खुर्चीवरचं किरकिरं
स्वत:चा आस आणि आब जपत

तिला वाटतं चला आता तरी
आपलं एकटेपण बोअर नाही होणार
पण कोणीच आपलं एकटेपण एकटं सोडत नाही

शेवटी
कौन्सेलिंग क्लिनिकमधून घरी जायच्या वेळी
तिचं एकटेपण
रोजच्या निर्दयीपणे
तिचं विशफुल थिंकिंग पायानं ठोकरुन
तिला ओढत घेवून जातं...
....चैताली.

हिरवीकंच गावं

सरळ रेषेत चालताना

सरळसोट डांबरी रस्त्यांना साजेशी

खूपशी शहरं लागली आपल्याला

परक्यासारखी एकमेकांची

शहरं निरखत राहिलो,

घालत राहिलो

चालण्याच्या शपथा

तरीही दोघांनी दिसली होती गावं

धूसर प्रतलं छेदणारी

धुक्याआड दडून डोळ्यांच्या कोपऱ्यात

नेहमी दिसत राहणारी

तळहातांवर लपेटून

घेतल्या असत्या शहरांच्या

अंजिरी कथा

तर रस्त्यांनी उलगडली असती

मनातली हिरवीकंच गावं

डोळ्यांच्या डोहांमध्ये...

   

 -चैताली.

काव्यसंग्रह प्रकाशन "विंझोळ"