.दशा.

आपण तरी...कुठल्या

देशांच्या दिशा सांगत असतो...

इहलोक ऐवजी अहंलोक

तळपायाची कातडी

निबर झाली तरी

न चालणारे आपण..

बुटांऐवजी

त्या कातडीचा वापर झाला

तर बरं असा कातडीबचाऊपणा...

आणि

मेंदूची शकलं होईपर्यंत

शक्कल लढवणारे...

डोळ्यांच्या भगदाडात

शिरून भिंती बांधणारे..

मन:स्थितीच्या

मनोराज्यावर भाळणारे

भुवयांमध्ये भूलभुलैया

शोधणारे चक्करचक्र

मृगजळाच्या आशेपायी

उन्हात

डोळे झाळणारे...

कवितेसारखेच

चमत्कृतिपूर्ण

शब्द वापरून

स्वतःला चंपक बनवणारे

आपण..खरंच...

कुठल्या मन:देशांच्या

दशा सांगणार असतो...???

      ...चैताली.

.धाव.

धावत्या रस्त्याबरोबर

सुस्साट सुटताना...

वाराही मागे पडतो

मी बनते त्या

वेगजन्य रस्त्याचा एक भाग...

इतकंच

जाणवत असतं...

जात राहायचं असतं

प्रकाशाच्या रेघांना

मागे टाकत

मात्र एकाएकी आतून

स्तब्ध होते मी...

जाणवतं

पोहोचण्याचं ठिकाणच

माहीत नाही आपल्याला

मी थांबते

वारा थांबतो..

रस्ताही थांबतो....!!

       ...चैताली.

.बुद्ध.

थकलेल्या शरीरानिशी...

निजाळलेल्या पावलांनी....

शोध सुरु राहतो

रात्रभर...

तेव्हा

अस्वस्थतेचे पाढे

आणि न निजेचे स्तोत्र..

ह्यांचा मेळ घालत..

मानलेल्या दु:खांचे

रकानेच्या रकाने

डोळ्यांवर रेखून...

काही स्वप्नं

स्तब्ध बसतात उशाला

बुद्ध बनून...

  

 ...चैताली.

.तू जाणून घे.

तू जाणून घे...
माझ्या नसण्याच्या कक्षा..
म्हणजे लिंग ,संज्ञा, जगणं-मरणं,
भरकट बनून फिरतील अंतराळात..

जगण्याची व्यवधानं बाजूला ठेव..
तारतम्य बाळगणारे विभ्रम
अंगीकृत करू नकोस...
म्हणजे आपोआप वेध घेता येईल
उल्हाळत्या नक्षत्रांचा...

निश्चल हातांनी
तुझे अंधार माझ्या
तेवत्या डोळ्यांभोवती धर

मग
चेहरे किरमिजून गेले
तरी चालतील...
माझं नसणं झळाळेल
बघ तुझ्या ओंजळीत

....चैताली.