इतकं पुढे येऊ

इतकं पुढे येऊ

असं माहित असतं तर..

तर आधीचा बधीरपणा बरा होता..

कोणी शरीराच्या कातडीचा

डफ वाजवला तरी...

पापण्या नि:शंक स्वस्थ होत्या..

आर्त जगण्याच्या गोष्टी

कोणी सांगितल्या तरी..

तार्किक कानाडोळा करत येत होता..

अंतस्थ रस्ते आले तरी

बेतशीर ओल जाणवत होती..

आता तर वेड्यागत सगळं...

ती ओल बुबूळभर साठून..

कढत रक्त ओततेय हृदयात...

आता त्या ओलीनं..

पेटायची बाकी आहे फक्त...!!

       ....चैताली.

टोटल आउट...

आपलं ना.. 
सध्या सगळं total आउट. सायकलीच्या वाकड्या चाकासारखं...!!
म्हणजे हा आपला मलाचं आलेला doubt बरं का... आउट काढावाच लागतो म्हणतात.
त्यातल्या त्यात बाई आउट म्हटल्यावर जास्त काळजीचं काम (कि काळजाचं?)
चला इथे हा शब्दच्छल जमलाय म्हटल्यावर जरा तरी जागेवर असणार आपण! 

इथे तर आपण झोपेत सुद्धा झोपलेलो नसतो,तिथे पण वेगळ्याच उलथापालथी सुरु असतात..झोप न येण्याचा रोग असतो म्हणे.. पण मग आपण तर झोपतो व्यवस्थित पण तरी जागं आहोत हे कळत राहतं.
मग मेंदू जागा कि मन...? कि आणखीच आतलं दुसरं काहीतरी?
आणि झोपेत सुद्धा डोळ्यातून थेंब पाझरला हेही जाणवतं तर काय म्हणावं मग? 

मग काय मेंदूतल्या पेशी बिशी तर मरायची सुरुवात तर नाही न ही? की vitamins कमी आहेत.. चलो चेकिंग करो तर ते सगळं पण ओक्के एकदम...मग च्यायला आहे तरी काय हे..
ह्या आतल्या गोष्टी कोणाला सांगतच नसतो न पण आपण...
जास्त विचार करू नये..जास्त खोल जाऊ नये म्हणे..
कोणाला कळत नसतं आपल्या आत काय सुरू आहे ते..पण बहुतेक जाणवतंच वाटतं..
शेजारून जाणारा/जाणारी सुद्धा आपोआप एक क्षण स्तब्ध होऊन पाहतोय आपल्याकडे हे कळतं,
कोणी म्हणतं डोळे खूप वेगळे आहेत तुझे.. आपण सांगतो झोप झाली नाही नीट!

हम्म..तर आऊट काढावाच लागतो म्हणतात.
म्हणजे काय तर मग लोकांशी बोलावं लागणार.
करकच्चून नाती जपावी लागणार.वाट्टेल तेव्हा डोळे बंद करून चालणार नाहीच.
डोंगरावर जाऊन राहते म्हणायचं नाही.
तिथल्या हिरवळीवर लोळायचं मनात आणायचं नाही ..
येड्या अवघड कविता लिहायच्या नाहीत..
म्हणजेच जास्त “खोलात” जायचं नाही.
खोलात जायचं नाही म्हणजे काय नक्की??

इतका खोल जाऊन काय शोधतोय आपण तेच कळत नाही.
”जास्त खोलात जाणार्यांना थांग लागत नसतो” असं कोणीतरी ऐकवलं होतं एकदा..
तर त्यातही प्रश्न पडले पुन्हा म्हणजे नक्की काय?
“खोलात जाणार्यांना थांग “ कि “खोलात जाणार्यांचा थांग..?”
म्हणजे आपण नक्की कुठे? अध्यात..मध्यात.. तळात कि मध्यतळात?
“थांग थांग आय मीन सांग सांग...! हा झगडा आधी मिटव यार.. मग बोल आपल्याशी...”
थाड थाड डोकं आपटत गेला सांगणारा..
 
 म्हणजे पुन्हा तेच..आपण "टोटल आउट"


माझ्या मुलीच्या भाषेत “gone case”!!

                 ---चैताली.

नंतर....

मग ती..
त्याच कातळावर पहुडून..
आजमितीचं अस्तर अंगाभोवती लपेटून...
त्याला विचारते काही-बाही...
तर तो आकाश पांघरत..
काहीसं पुटपुटतो...

आणि पाय पोटाशी घेऊन...
तिच्या उबेत..
नि:शब्द पडून राहतो...

ती त्याला थोपटून..
मग निघते..
कातळावर फूलं फुलवायला...
(युगोन् युगे हेच तर करत आलीय ती...)

......चैताली.

Loneliness

Then you are amazed with
The loneliness from your heart

You never knew....
The wilderness of your mind 
 Bewitching you like this

When you try to escape from it
It enchants you with
It's black beautiful cave..
Which you used to
Call a dungeon...

.....chaitali.

Dreams

Then they will ask you
About your dreams...

Show them your heart..
Which whispers unfold nights..
Which cherishes
Awakeness of every cell..

Which tells about stealth warm
Soever/ forever waters in your eyes ..

And lastly show them
Some vaporizing dreams
Which formed your blood..

May be then...
They could believe you..

....chaitali.

चौकट

झोपेचे बहाणे
स्वप्नांच्या गावाला विकून...
स्वत: बसावं
रातींच्या चौकटीत..
मस्त पाय हालवत...!

.....चैताली .