.... आभाळ विसरले नाहीच मी....
नभ जरा पांगले एवढंच.....
क्षितिजावरच पंख पसरले .....
त्या निळाईने नादावले एवढंच....
आता सडा -रांगोळी घालताना....
नक्षत्र चितारीत नाही मी...
धरतीशीच कुजबुजते एवढंच....
बाहेर तर केव्हाच पडलेय मी...
खोल..आत रुजते एवढंच.....
बरसणं....नभ होवून झुरणं....
सारं सारं आहे लक्षात....
आता शब्द विरलेत एवढंच....
अश्याने मी तरी कोसळेन किंवा कविता तरी.... ...
अखेर दोन्ही प्रकार एकच... !!!
----चैताली.
