तूझ्या माझ्या गं घरात...

आई.....

तूझ्या माझ्या गं घरात...
त्या आपल्या अंगणात...
फुलं प्राजक्ताची सारी...
मी गं दंग वेचण्यात ...


साद घातलीस मला...
गोड तूझ्या आवाजात...
आले धावत-पळत...
उधळे रांगोळी रंग....


परत घाल ना आई
तशीच साद गं आज..
आंगणी बहरला का..
तो पारिजात परत...

तूझ्या डोळ्यातले दु:ख...
माझ्या पदरात घाल...
नको सांडूस आसू...
माझ्या नयनी तु हास...



----चैताली.

मोजदाद .................!!!

मोजदाद .................!!!

आजकाल आठवणींना नाही जास्त छेडत ..
कारण मग त्या तुझ्याशिवाय दुसरं नाहीच बोलत..
तुझ्याशी बोलताना राहाणं तटस्थ...
अवघड आहे मनातली वादळं..आंदोलनं अशी लपवणं...
कविता तरी सुचावी ना मग छानशी...
तर तीही येते रडत-खडत...
तुझंच नाव पांघरत...
आणि फक्त विचार उरतात..
"आपली भेट" स्वप्न तर नाही ना..असं कूजबुजतात..
किती दिवस झालेत..डोळ्यांत बघितलंय का माझ्या..खोल..
ऐकलेस का मी न बोललेले बोल...
तुच म्हणाला होतास ...
नजर लागते विश्वासाच्या नात्याला... जगाची......
तसंच काहीसं झालंय का...
कारण आजकाल तुही हातचं राखून बोलतोस....
शब्द न शब्द तोलतोस...
मलाही इतरांत मोजतोस....??
अशी मोजदाद करु नये शब्दांची अन....
माणसांचीही...!!


---चैताली.

रात उमलत जाते....

पाकळ्यात अंधाराच्या
रात उमलत जाते....
डोळा अंधार झालर
काहूरते....!

उगा आणतो वारा
गीत दवाळ क्षणांचे....
अंधारगच्च जमीन
स्वप्नाळते....!

पहाटेच्या त्या वाऱ्याला
सांजचाहूल लागते....
शुक्राची चांदणी उगा
खिन्नावते....!

नाही भिजलया वातीला
साथ वेड्या ठिणगीची....
दिवाळसणाला ज्योत
खंतावते....!

किती रात ती चालावी
कुरतडलेली वाट....
सोनेरी स्वप्नात टाच
भेगाळते....!

नाही चांदणपहाट
त्या रातीच्या नशीबाला....
सांभाळ मुठीत व्रण
काजव्यांचे....!!!




-----चैताली.