पाय कच्चे आहेत माझे
तेव्हा घ्यावी लागते
उसनी माती वाटेकडून
मग विरघळतात पाय...
होतात तन्मय वाटचालीशी
निथळते
आकाश खांद्यांवरून...
चालताना हात पसरते..
कवेत घेते
अस्तित्वाचे परीघ
सप्तगात्रांनी बरळते
नसण्याच्या असंबद्ध कविता...
भ्रमांचे जाहीरनामे
लिहिते झाडांच्या पाना-पानांवर..
निरखते स्वतःला
लख्ख आसमानी आरशांमध्ये
आणि रचते तोडमोडून पुन्हा पुन्हा
मात्र पेशींची एकही मात्रा
जुळू देत नाही शरीराशी..
आणि तसेच अपरिपक्व ठेवते
अशब्द लागेबांधे
.....धमन्यांमध्ये
...चैताली.
