......वाटतं....!!

वाटतं...
चालत जावं....
आकाशाच्या भिंती ओलांडून....
नसलेलं असलेपण पाठंगूळी मारून....

वाटतं....
विखरून जावं....
भोवतालचं भवंडलेपण...
उद्धृत वाटांच्या माथी मारून...

वाटतं...
कधी न कळावं....
नगण्य व्यवहारीपणाच्या...
शून्याचे घरंगळलेपण....

वाटतं....
कधी न कळावी...
वर्दळीची भाषा....
अन्‌ चढत जावी....

एकटेपणाची नशा.....!!


          ----चैताली.

........सवाल तत्त्वांचा!!!

खरं कोणाला पटत नाही....
आणि खोटं मी बोलत नाही...
तत्त्वातंच बसत नाही ते माझ्या...
तत्त्वं-बित्त्वं फार मानते मी,
मात्र कुबड्या नाहियेत त्या माझ्या,
म्हणुनच अजुनही दमदारपणे पाउल टाकतेय.....
उगाळते त्यांना अधुन-मधुन आणि फासते जगण्याला...
तत्त्वांच्या पॅरामीटरखाली मोजते लोकांना!

पण कधी-कधी वाटतं....प्रातिनिधिक शब्दांचे ...
बुडबुडे तर नाहीत ना..... माझी तत्त्वं?
दयावं का त्यांना एवढं महत्त्वं ...

स्वत:च लादलेलं असामान्यत्व??
जाउन बसतात मुळांशी आपल्या भेगांमधील मातीसारखी....
लिंपा नाहीतर खरवडून काढा !!
तत्त्वं असावीत पारदर्शक.. डोळ्यांतल्या लेन्ससारखी...
दिसुनही येत नाही घातलीये म्हणून.. आणि स्पष्टही दिसतं...
धुळीपासुन जपावं लागतं मात्रं..... अहंकाराच्या!
हं! आणि घालून "झोपताही येत नाही"......

तत्त्वं पाळणारंच मी...
पण दावणीला नाही बांधणार...
गुलामही नाही बनणार त्यांची....
राज्यंच करायला लागली माझ्यावर ती तर......

बासनात गुंडाळून ठेवीन........ नि:संशय!!!!!!!


------- चैताली.

सांग न सखया..

रडले परि...
भिजले न थेंबभर...
....
बोलले परि...
उमटले न कणभर...
....
सांग न सखया...
कुठेशी घेऊन जाऊ...
शब्दांचे अवडंबर....!


उमलले परि...
गंधाळले न पाकळीभर....
....
स्वप्नाळले परि...
निजले न पापणीभर...
.....
सांग ना सखया...
कुठेशी घेऊन जाऊ...
चांदणं आभाळभर...!


तेवले परि...
उजळले न ज्योतभर..
....
चालले परि...
पोहोचले न पाऊलभर...!
....
सांग न सखया..
कुठेशी निघून जाऊ...
वाटाच आंगणभर...!

            -------- चैताली.