तुमच्याकडे असलेलं आकाश......!!!

जास्त काही बोलत नाही...
आकाशाशी असलेलं नातं मी चांदण्यात मोजत नाही...
जरा बिचकतंच गोळा करते..... विचारांचे कवडसे..
अन प्रकाशून स्वत:ला लगेच विझवते....
आकाशाचं काही वाटत नाहीच मला....
पंखांखाली लपवून फिरते मी ते....

तुमच्याकडेही असतील काही आकाशाचे तुकडे....
बसा जोडत आणि सांधत....
एखादा नाही सापडला तर या मग मागायला उसना...
देता येणार नाही मला...
सात आसमानं मिळून माझा एक पंख बनलाय...

सांभाळा...
तुमच्याकडे असलेलं आकाशही.....
एखादं पीस असेल....
माझ्याच पंखातून....
निसटलेलं.....!!



----चैताली.

विषवल्ली...!!

अंधारकडे तोडून.
मी प्रकाशाकडे धाव घेण्याचा प्रयत्न करते....
पण परत तिथेच उभी हे बघून...
मुळं सावरतानाच उन्मळून जाते....
स्वत:ला हाका घालताना...
ठार बहिरी होते...
अदृष्याचं कफन ओढून...
माझे मी पण[?] जाळते..
थंडगार मृत्तिकेतून...
अस्थीकण शोधते...
मृत्युपत्र लिहिताना पण का मी...
शेवटच्या पुर्णविरामात घुटमळते...

मोह न कसला म्हणताना..
मिरवते"मी" पणाची बिरुदावली...
अन मग अमृतवेल शोधताना मीच होते....

विषवल्ली...!!


-----चैताली.

जीव जडल्या भेटींना....

जीव जडल्या भेटींना....
नयनांत साठवते...
हरवू नये म्हणून...
आसवांना थांबवते...

असा का जडतो जीव...
असाच का वेडावतो..
आठवांच्या सावल्यांना...
उराशी कवटाळतो...

जपते वेडयासारखी
सख्या कुजबुज मनी..
रुणझूण शब्द तुझे..
अन माझ्यातली गाणी...

हरवले गाणे जरी...
शब्द जपते तुझे मी..
मी आहे तिथेच उभी...
तु साद घाल कधीही...

परतून येताना तु...
हासणं माझं आठव..
वेड्या आसवांना माझ्या...
माझ्याकडेच पाठव...



----- चैताली.