करूणाभर

काळाची घड्याळं...
लावूच नये कपाळावर....
म्हणजे मग पुन्हाचे दु:ख...
आणि तेव्हाचे सुख..
ह्या दोन्हीच्या अंतरातली रुखरुख...
जाचत नाही...

निदान जगण्याचे परिमाणं मोजायला तरी...
मेंदूला बाहेर काढून हृद्याशी धरावं..
मग अश्या मानेपासून..मेंदूपर्यंतच्या...
ताठरलेल्या शीरा विसरल्या जातात..

हलके झालेले ...
स्वत:चे बधिर पाय...
देऊन टाकावेत..
चालत जाणाऱ्य वाटांना...
म्हणजे आभाळांची गल्लत होत नाही..

आणि मग दुसऱ्याच कुणाचे तरी
डोळे घेऊन फिरत रहावं चेहऱ्यावर...
म्हणजे आपण झरत रहातो..
.
करूणाभर का होईना...!

      ...चैताली.