सोन-उन्हेरी..

मनात कित्येक दिवस...
खुट-खूट वाजणारं काहीतरी...
मागे मागे ढकलत होते सारखं...
वाटलं असेल एखादी कविता...
माझ्याशी प्रामाणिक रहा म्हणणारी...

नाहीतर सलणारं एखादं असुख...
किंवा धावाधाव करताना..
सोयीस्कररित्या विसरलेलं...
रस्त्यावरचं रडणारं एखादं मूल..
किंवा मग स्पष्ट बोलता आलं नाही म्हणून...
स्वत:चीच केलेली कीव...!


शेवटी एक दिवस उचकटून बघितलंच सगळं..
तेव्हा दिसलं..
जगरहाटीच्या गडबडीत...
शांत होऊन..धुकं अनुभवत...

कसलाही उसना अभिर्भाव न घेता...
एकत्र बसून झोक्यावर...
मस्त आल्याचा चहा पिऊ म्हणणारं..

सोन-उन्हेरी..माझंच उबदार घर...!


     ...चैताली.